La feshta tla classe

Shtamatina m’agghiu ‘zzata ‘mprima,
sittata comu sempre sobbra à sta petra, ca pari di tufina
cu fazzu assì quarche ricordu, qualche rima. E a pinzà a ieri.
Sarà ca è shtata la festa e tuttu lu casinu mishcatu tra li pensieri.

Ca cce sani? La feshta di l’urtumu ti l’annu tla classe!
La fessa ca sontu, mannaggia a mei e a ci mlu dissi.

La sala sistimata, li seggi sottu allu tavulu. Naaaa la scena!
Giustu qualche sorrisu rranciatu. Po’ pi lu restu certi facci seri di messinscena! N’ansia ca poca, ‘na risata ca scappava a malapena.

Sobbra, li mangia-fumo già attivati a catena,
di dda’, li mancia-nastri appicciati pi la cena,
stannu poi li mancia-e basta ca shta penzunu solu cu manciunu e alla panza chiena.

Ccè situazioni strana!
Nui, à organizzà, dicimu a “collaborà”… di avi ‘na settimana,
cercannu di iavità cunnonnora qualche sgarru, qualche previsioni vana
Insomma la solita cantilena, di na festa nostrana.

Mu però si cummencia: Vagnù sbrigativi. Mena!

An’ certu puntu la voce s’azza. Si senti la presenza.
Li porti ca si aprunu di conseguenza
Mena! E nui ca ni sistimamu di pressa, t’urgenza.
A sfoggià tutti ‘sti abbiti tutti eleganti, tutti belli
cu li trucchi passati agli uecchi e poi scunnuti ‘ntra borse e burselli.

“Ttacca la musica, Meshtru!” e ttaccunu puru li canti, li balli.
Alli pariti ti lu Bar amu taccatu puru li cartelli.
Così quannu rrivanu allu banconi, quiddi,
l’ama’ serviri veloci quannu fannu segnu alli buttigli cretu alli spaddi.

‘Nnanzi allu banconi di lu bar, nu bordello:
‘na fila longa longa pi li spumanti, pi li cocktail fumanti.
E cretu, nu casinu, unu n’anzi, unu cretu, non si capiva nienti.

Christiani ca prima si mbrazzanu, po’ si tiranu li uecchi, poi si vasunu cu certi facci finti.
E po’ alli spaddi, lu sapimu tutti, si sta iastamanu cretu alli dienti.
Ccè manica di sirpienti!

E mentri la feshta sta vva’ nnanti, già sta sparunu li fuechi, li botti.
E in mienzu a ‘sta scenata, ni shta scanciamu li auguri a menzanotti.
“Buon anno! Buon anno!”
Era ora, è spicciata la festa, cugghimo li cuezzi, li punti.
Era assa’ tardi quannu spicciò -la verità- e ni mittemmu puru a fa’ li cunti!
E menu mali ca non n’ammu minatu ‘ncapu li piatti.
Ma solu percé shtammu troppu distrutti. Cuetti.

Tantu si sapeva ca llivati li vestiti a feshta di manichini
lu ggiurnu doppu n’erama’ priparà tutti, canciati li panni dli soliti burattini.

Ccé scena fastidiosa!
Comu quannu shtamu alla scola tra li banchi, tantu era la stessa cosa:
arretu la stessa storia criosa!

Questa è la feshta tla classi. Pi tutti la “5B” la cchiù famosa.

A mina’ rabbia simu bbravi, cu ni scannamu puru,
e cu ni gritamu sulu, iastemi e accusi.
Poi però cu li poti chini ni sciaumu zitti zitti a casa
(ca la feshta è sciuta bbona eh), zitti a casa e senza cchiù troppi scusi.

(San Vito dei Normanni, BR. Gennaio 2003)

Powered by Abwebdisegner