Assisi

Alla radiu stamatina ‘ntra lu pulman si senti Vasco, lu cantanti.
“Generale, cretu la collina…” … e vabbé in generali
si puteva sha megghiu, per esempio ci shtutammu la canzoni
cu tuttu shtu rumori … e cce dulori!

Oh! è sempri cusssì: shtamu in viaggiu
mu’ orma’ avi 3 ori, sobbra nu pulminu in pellegrinaggiu,
chinu chinu di christiani
e la musica, li preghieri, lu rosariu ..no li chieti mai nisciunu.
Arrivanu ccussi comu a ‘na punizioni divina
E t’ha shta puru zittu e tl’ha sentiri di mù fignu a crà matina.

Però mé, shtamu ‘n vacanza; cce benedizione!
Vabbé solu do’ ggiurni, ma aah Assisi! Ah-sì-sì-prova-prova!
Menu mali ca shta passanu quarche atra canzoni.

Ammu partutu di ‘mmeru Brindisi doppu colazioni.
E già shtannu quiddi ca shta pensanu allu mancià e alla menza pinzioni.
Però, si respira propriu n’aria diversa, totta n’atra sensazioni
E menu mali ca shatmu luntani dla scola, dli libri, dla lezioni.
Osci filone, vagnu! È longa la ricreazioni!

L’occasioni è importanti; n’emozioni!
La verità – l’agghia ddì -na lacrima di commozioni
È scinnuta quannu lu preti è fattu tutta ‘na celebrazioni.
Ca po’ tra tutti li santi shta stu Piu frati d’Assisi, frati miu,
ca è lu solu ca tegnu veramenti in considerazioni.

E nui tutti ca ni strincimu ‘nsieme tra canti, sorrisi,
Na gioia, mu sini, ‘nfacci alli vuagnuni tutti tisi tisi.
Paremmu veramenti ‘na famighia riunita, senza ‘cchiu ‘na crisi.

Po’ ué mitti, ca mu ni sciamu caminannu caminannu tutti in marcia!
“Vagnu menaa, c’ama’ ssci a Norcia!”
La città di li prosciutti e dli salami!
e già shta qualchitunu ca si shta freca li mani, e non ci shta veti cchiu pi la fami.

Certi shtannu stanchi doppu l’anchianata, di ddo’ si veti tutta tutta Norcia, s’annu sittatu sobbra a nu pisulu, e di luntanu sulu sulu qualchitunu faci: Ooou, ma qua, quannu si mancia??

E tra spuntini, li sudati, shta faci nu cavutu, cce bellu!
Li granni e li piccinni shta sciocunu a palloni, a “torello”.
E di luntanu arretu ‘ncun’atru crita: “Vagnu, cucchiativi: l’appellooo! …Veloci, nchianati, ca m’agghia ‘ccattà n’atru culatello!”

Pigghiamu tuttu n’atra, e ni sciamu e ‘ntra la capu mea,
la verità lu pinsieru va à crà e allu compitu ‘nclassi.
Cu n’anzia ca mi faci vinì la professoressa…
Mancu na ggiustifica pi sti ggiurni, nci llevà dla capu la promessa!
Quera.. avi do’ settimani ca mi shta spetta! Mica è fessa!

‘Cchiuttoshtu sto precu pi n’aiutu, quasi sia nu miraculu francescanu!
Ce ssacciu ‘na rota furata, nu giru fori-manu.
ca io tantu, si sapi, ‘no tegnu filu troppa pressa!

Tantu, alla fine, comu sarà c’ava scì, ciascunu, cra’,
‘na scusa ‘na scusa s’la ‘nventa, mi sà.
Nisciunu s’azza, nisciunu va’ a fatia, nisciunu si pprisenta
e la sciurnata di lunitìa, vué vì, passa ccussì e tutti ‘ccuntenta.

(Assisi, Perugia. Maggio 2003)

Powered by Abwebdisegner